Με κουράσατε....

Κουράστηκα! Κουράστηκα να αντικρίζω καθημερινά αφίσες, αφίσες πράσινες, μπλέ ή κόκκινες. Χάρτινες αφίσες που υψώνονται προκλητικά πάνω στα δέντρα, με σκοπό να γίνουν ένα με αυτά και εν τέλει να τα καταβροχθίσουν. Αφίσες.....αφίσες που ντύνουν τις καγκελόπορτες από κάτω μέχρι πάνω, στήνοντας ένα τεράστιο τρίχρωμο φράγμα που μου απαγορεύει να δω τι ύπάρχει πέρα από αυτό. Αφίσες παντού, δεξία, αριστερά, στο κέντρο,παντού,παντού,παντού. Το οπτικό μου πεδίο όλο και στενεύει. Σιγά σιγά θα

τυλίξουν κι εμένα και θα χαθώ για πάντα μέσα τους,για πάντα...

Μα δε κουράστηκαν μόνο τα μάτια μου στη θέαση αυτή της δικτατορίας της αφίσας,έχουν κουραστεί και τα αυτιά μου.Ναι, τα νιώθω να βουίζουν, να γαργαλιούνται ενοχλητικά από τον χορό και τον αλαλαγμό χιλιάδων μελισσών,κηφήνων. Κατα διαβολική σύμπτωση έχουν και αυτές τις αποχρώσεις που έχουν κι οι αφισες-είναι μπλέ, κόκκινες και πράσσινες.Καθεμιά τους κάνει διαφορετικό χορό και βούισμα-διαφορετικό μα εξίσου ανυπόφορο, δυσφάσταχτο. Μέχρι που έρχεται το τελειωτικό χτύπημα. Εκείνο το ψευτουπεύθυνο θα με πιστό συνόδό του,το για το καλό σου... ,το πάντα έτοιμο για θυσία στο βωμό του ψέματος ,της υποκρισίας και του προσωπικού συμφέροντος. Θα Θα Θα -για το καλό σου ...για το καλό σου...όλα αυτά στροβίλίζονται γύρω μου...με κουράσατε! Φύγετε...φύγετε...!

Μα κάτι ξαφνικά τα διώχνει όλα αυτά, μία σπίθα.Μία σπίθα που φέρει το όνομα αυτοσεβασμός. Ναι κυρίες μέλισσες στέκομαι απεναντί σας μόνη μου, με μόνο σύμμαχο εμένα. Δεν έχω ανάγκη το μέλι σας μα ούτε και το χορό σας.....κι όλα αυτά γιατί είμαι ελεύθερη. Δεν έχω ανάγκη να τυλιχτώ με κανένα από τα χρώματά σας για να προστατευθώ.Δεν έχω ανάγκη να κρύψω τις αδυναμίες μου κάτω από πράσσινα, κόκκινα η μπλέ κοστούμια. Τολμάω και μιλάω με λόγια καθαρά και κρυστάλλινα, ακόμα και αν με πονάει η αλήθεια που φαίνεται να λάμπει από κάτω τους. Δεν έχω ανάγκη καμία από τις μπογιές σας για να γράψω στο πανό ελευθερία. Δεν έχω ανάγκη τις φωνές σας για να φωνάξω δικαιοσύνη. Είμαι ελεύθερη...Με κουράσατε! Φύγετε! Φύγετε!