Φοιτητικές εκλογές και λόγια φτερωτά

Η λάμπα στο γραφείο μου φέγγει κάπως αχνά. Το κόστος κατανάλωσης ρεύματος για μια οικολογική λάμπα χαμηλής τάσης όπως αυτή ανέρχεται περίπου στο ποσό των 9 λεπτών του ευρώ ανά μήνα. Βέβαια, θα κληθώ να την πληρώσω περίπου 46,09 ευρώ σύμφωνα με τους υπολογισμούς της Δημόσιας Επιχείρησης Ηλεκτρισμού χάρη σε μια σωρεία φορολογικών τελών τον λόγο ύπαρξης των οποίων αγνοώ. Τέλη που δεν τελειώνουν επιμένοντας να κατακλύζουν τον λογαριασμό μου με βραχυγραφίες και αρχικά του τύπου Ε.Ρ.Δ.Φ.Γ. πλαισιωμένα από ασυνάρτητα υψηλά ποσοστά που , ως φαίνεται, μου αναλογούν. Έξω από το παράθυρο η οχλαγωγία του δρόμου επισημαίνει τον επερχόμενο κίνδυνο κρατικής πτώχευσης, ίσως μάταια, σίγουρα αργά. Πίσω στα ενδότερα, ένας φάκελος διαταράσσει τους συνειρμούς του επίσης διαταραγμένου μου μυαλού ενώ πέφτει κακώς τοποθετημένος από το ράφι που βρίσκεται πάνω από το κεφάλι μου.

Στην πραγματικότητα, όλα αυτά θα περνούσαν απαρατήρητα. Ο εξοργιστικά υψηλός λογαριασμός για την θολή μου λάμπα θα ερέθιζε μονάχα τη βραχυπρόθεση μνήμη μου και η φασαρία των ταξιτζήδων της απέναντι πιάτσας θα τελείωνε με το κλείσιμο του παντζουριού διαγράφοντας οριστικά από τον εγκεφαλικό μου κάδο ανακύκλωσης φράσεις όπως : "Τα έλεγα εγώ, πού θα τα βρει τα λεφτά ο Ανδρέας που γκαρίζει "Τσοβόλα δώσ'τα όλα" ; Πλήρωνε τώρα κοσμάκη. Να δικαστούν οι αλήτες! Να γίνει άρση του ασύλου!". Δυστυχώς μια πτώση της σύνδεσης μου εξαιτίας του τσαμπατζή γείτονα που μου κλέβει την wireless οδήγησε τη προσοχή μου σε πράγματα τόσο επώδυνα καθημερινά, τόσο αυτονόητα και τόσο υποτιμιτικά, όσο λόγου χάριν οι δύο εκλογοαπολογιστικές φοιτητικές συνελεύσεις που παρακολούθησα σήμερα.


Στο Τμήμα Φιλολογίας της Καλαμάτας τίποτα δεν μπορεί να είναι αυτονόητο, ούτε το πλέον δεδομένο. Οι υπάλληλοι αγωνίζονται διαρκώς για την ανανέωση των συμβάσεων τους, τα μεταπτυχιακά προγράμματα δεν έχουν καμία αξιοπιστία, οι παρατάξεις είναι γραφικές στο λόγο τους και στερημένες στα αίτια ύπαρξης και οι τουαλέτες είναι πεντακάθαρες σαν σπιτικές παρά την συχνή απουσία σχετικού προσωπικού.
Στην συνέλευση της Πέμπτης η ΠΑΣΠ ανέφερε επιγραμματικά πέντε περσινούς της στόχους. Για κάποιο λόγο που φαντάζει αδιανόητα ηθικός πέτυχε δέκα στόχους. Από την άλλη η ΠΚΣ απλώς λοιδόρησε τους ανταγωνιζομενους συνδικαλιστές, διάβασε ξανά τα ίδια λογίδρια αλλάζοντας μονάχα τις ημερομηνίες και ,τέλος, απάντησε εκ νέου σε άλλα ερωτήματα με απαντήσεις παλιές. Ως εδώ, όλα έμοιαζαν ιδανικά. Οι ΠΑΣΠίτισσες καμάρωναν την μυρωδία της νίκης που πλησίαζε και οι ΠΚΣίτες υπογράμμιζαν όλα τα γνωστά κουσούρια του Συστήματος που εν τέλει εξυπηρετούν. Τίποτε δεν θα άξιζε τον κόπο αναφοράς στη συνέλευση, αν δεν εμφανίζονταν κατά τη λήξη της μάζωξης τέσσερεις-πέντε νέες φάτσες ανακοινώνοντας την ίδρυση παράταξης ΔΑΠ. Έκτοτε, οι γεμάτες αυτοπεποίθηση ΠΑΣΠίτισσες μετατράπηκαν σε λυκάκια που "κατουρούσαν" τα έδρανα για να ορίσουν την περιοχή τους. Οι ΠΚΣίτες επέμεναν για την απαραίτητη αλλαγή του πολιτεύματος. Οι ΔΑΠίτες υπερασπίζονταν ολιγόλογα την αναγκαιότητα πολυφωνίας με τις τσιριχτές τους φωνές.

Από την άλλη μεριά, δυο αίθουσες πιο πέρα, οι φοιτητές του Ιστορικού-Αρχαιολογικού Τμήματος έβγαζαν τα μάτια τους δια καυγάδων και προσβολών. Οι ΠΑΣΠίτες παρουσίαζαν επίσης τα πεπραγμένα τους, κατέχοντες την αυτοδυναμία που τους χάρισαν οι περσινές εκλογές και με αυτήν την άνεση του υπερέχοντος βροντοφώναζαν συνθήματα μετατρέποντας τον χώρο συνδιάσκεψης σε γηπεδικό στέκι φανατισμένων οπαδών. Οι ΠΚΣίτες συνέχιζαν να εμφαίνουν την άποψη κατά την οποία ο εργαζόμενος λογαριάζεται ως τέτοιος μόνο όταν διεκδικεί τα δικαιώματά του κατά τους τρόπους που του υπαγορεύουν τα εκάστοτε συνδικάτα. Οι ΔΑΠίτες έστρωναν τη φράντζα τους και οι Ανεξάρτητοι είχαν χυθεί στη καρέκλα σαν να συγκρατούνται μονάχα από μια δόση ευπρέπειας για να μην πουν: "ψηφίστε μας αύριο να ησυχάσουμε...".Από την άλλη εγώ φώναζα ενοχλητικώς και υψιφώνως σε μια προσπάθεια να ακουστώ, σε μια απόπειρα να υπογραμμίσω τα τραγελαφικά κάποιων τοποθετήσεων, ίσως περισσότερο ζητώντας άφεση για κάθε ολιγορία πολιτών, ζητώντας το βήμα και την συμπόρευση.


Όλα αυτά τα προβλέψιμα και βαρετά γέμισαν για ακόμη μία φορά το μυαλό μου με απογοήτευση. Το μεσημεράκι κατέβηκα τις σκάλες δίπλα από την αίθουσα Αρνόκουρου καταλήγοντας στον προαύλιο χώρο με απώτερο στόχο να κρυφτώ κάπου και να τραβήξω τις κοτσίδες μου σε ένδειξη αυτοτιμωρίας για την αδικαιολόγητα αστείρευτη πίστη μου στην υπαρκτή άσκηση πολιτικής στα Πανεπιστήμια. Δεν ήμουν η μόνη. Μερικοί πρωτοετείς με προσκάλεσαν ευγενικά στη παρέα τους. Με κάποια δόση κολακείας μετονόμασαν την απεγνωσμένη τσιρίδα μου -που εμφανίζει έντονα σημάδια έξαρσης κατά τις συνελεύσεις- σε κουράγιο και μου εμπιστεύτηκαν τις δικές τους αντιλήψεις περί εκλογών.

 Όλα αυτά τα συναισθήματα που οδηγούν στην αποχή από τις κάλπες, όλες εκείνες τις κλωτσίες στο κεφάλι πριν τις πανελλήνιες και μετά από αυτές, ολόκληρη την αηδία που προκαλεί ακόμη η ξύλινη γλώσσα των τάχα αφυπνιστών, όλα αυτά τα καταλάβαινα και τα συμμεριζόμουν. Εκείνο που δεν μπορούσα πια να καταλάβω με καμία προσπάθεια είναι που πήγαν οι άνθρωποι και πότε έπαψε η βιολογική παραγωγή μεγάλων πνευμάτων. Με αυτή την αγωνιώδη σκέψη που καταλήγει σε απορία θα κλείσω τη περιβόητη λάμπα χωρίς ευρύτερες αναφορές στις εκλογές - άλλωστε δεν ξέρουμε πότε θα υπάρξουν επόμενες πια- και με τον φόβο μήπως εκείνο το ον που κάποτε άνω έθρωσκε, ολοκλήρωσε τον κύκλο του και με τον ίδιο τρόπο κατά τον οποίο φαντασμαγορικά γεννήθηκε και διακρίθηκε, μη κλείσει τώρα τις κουρτίνες χωρίς υπόκληση και χωρίς χειροκρότημα.

Καλή κατάθεση ψήφου,
απεταξάμην την κατάθεση νου
Β.Μπ