Αφού δεν υπήρξε καμία πολιτική τοποθέτηση....

ΓΙΑ ΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΤΩΝ ΗΜΕΡΩΝ, ΤΟΠΟΘΕΤΟΥΜΑΣΤΕ ΕΜΕΙΣ...





Γεννάται μέσα μου ένας εμφύλιος χειμαρρώδης από αισθήματα εκδίκησης. Λέω: πώς να σταθούμε βουβοί; Εμείς στα 16 μας χρόνια ονειρευόμασταν μια επανάσταση, πώς να προδώσουμε έτσι τα εφηβικά μας χρόνια..;

Έπειτα στέκομαι πάλι πίσω από την οθόνη του hewlett packard μου. Λέω: δεν μπορεί, θα βρεθεί μια άκρη γης χωρίς την ανθρώπινη φαυλότητα και θα υπάρξει μια στάλα ουρανού όπου θα μπορούμε πια να προφέρουμε δυο συλλαβές από τη λέξη "δικαιοσύνη" χωρίς να κοκκινίζουμε από ντροπή. Μάταια όμως.
Βγαίνουμε στους δρόμους χωρίς κουράγιο να φωνάξουμε...

...με την ανήμπορη οργή που έχει το επί χρόνους θύμα βιασμού, όταν στέκεται πάνω από τον κοιμισμένο βιαστή μ'ένα βαρύ μπρούντζινο κηροπήγιο στο δεξί χέρι και με ειλημμένη την απόφαση του θανάτου, όμως δεν μπορεί πια, τα χέρια του είναι βαριά και ανίκανα. Δεν είναι πια άνθρωπος, αλλά τέρας. Γιατί ο άνθρωπος εκδικείται ή συγχωρεί.

Έτσι λέω πως κάτι πρέπει να γίνει γιάτι κάποιοι κάποτε τα τιμήσανε τα χώματα και θα πρέπει κι εγώ να λογοδοτήσω σαν έρθει η ώρα του απολογισμού. Και τότε θα είναι ντροπή να την έχεις βγάλει καθαρή χάρη στις ασφαλείς οθόνες και σ'εκείνες τις ουδετερότητες που δεν αρμόζουν.

Έλα όμως που είναι ανήμπορα τα χέρια από την αγανάκτηση και που εμείς προδίδουμε το όραμα -κάποτε επαναστατικό- κάθε πρωί που ξημερώνει. Κι από την άλλη εμείς που κάνουμε τους έξυπνους και τιους διανοούμενους, δάσκαλοι θα πρέπει να γίνουμε και όχι αφυπνιστές.

Αλλά είναι , βλέπεις, ανήμπορα τα χέρια και βαριά όταν κρατούν στο τέλος το κηροπήγιο.

Β.Μπ.
(ναι, είναι τοποθέτηση)