Δημητρίου Λιαντίνη

Έλληνες θα ειπεί δύο και δύο τέσσερα στη γη.

Όχι δυο και δύο είκοσι δύο στον ουρανό Έλληνες

θα ειπεί να τελείς στους νεκρούς τις χοές της Ηλέκτρας.

Όχι κεριά στους νεκρόλακους και δηνάρια στο σακούλι του τουρκόπαπα.

Έλληνες θα ειπεί να τιμάς τακτικά στους Δελφούς το "γνώθι σαυτόν".

Όχι να κάνεις την εξομολόγηση στους αγράμματους "πνευματικούς" και στους μαύρους ψυχοσώστες.

Έλληνες θα ειπεί να σταθείς μπροστά στη στήλη του Κεραμεικού

και να διαβάσεις το επιτύμβιο: "στάθι και οίκτιρον"

Σταμάτα και δάκρυσε...γιατί δε ζω πια.

Κι όχι να σκαλίζεις πάνω στους σταυρούς κορακίστικα λόγια και νοήματα:

"προσδοκώ...ανάσταση νεκρών"

Έλληνες θα ειπεί το πρωί να γελάς σαν παιδί.

Το μεσημέρι να μιλάς φρόνιμα.

Και το δείλι να δακρύζεις περήφανα.

Κι όχι το πρωί να κάνεις μετάνοιες στα τούβλα.

Το μεσημέρι φοροφυγάς στο κράτος και επίτροπος στην ενορία σου.

Και το βράδυ να κρύβεσαι στην κώχη του φόβου σου και να ολολύζεις σαν βερέμης.