Η Δικαιοσύνη και οι 300 ενός ξένου πολιτεύματος

"Κάθε άνθρωπος έχει το ατομικό δικαίωμα για παροχή δικαστικής προστασίας" ( Οικουμενική Διακήρυξη Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και άρθρο 20, παρ. 1 Σ.)

Ακούγεται αυτονόητο, ξέρω, κι όμως πρόκειται περί ιδιαίτερα ευάλωτου δικαιώματος. Σε παλαιότερο άρθρο μιλήσαμε για το Πανεπιστημιακό Άσυλο και τις ποικίλες παρεκτροπές του που μετέτρεψαν έναν θεσμό ελεύθερης διακίνησης ιδεών σε φρούριο εγκληματιών και ανοσίων.Σήμερα ο λόγος αφορά στο Βουλευτικό Άσυλο, το χειρότερο και πιο ακανθώδες από όλα εκείνα τα συρματοπλέγματα που ξεχωρίζουν τους "ταπεινούς" από εκείνους τους αθλίους με τα παντοδύναμα χέρια και τις άπειρες εξουσίες. Όμως προτού επισέλθω στη παράθεση απόψεων ίσως εύλογων, πάντως προσωπικών, είναι δόκιμο να διαβάσετε παρακάτω κάποια από τα ελάχιστα εκείνα σημεία του Συντάγματος που καθορίζουν και καθιερώνουν τον ψευδοδημοκρατικό αυτό θεσμό που κάνει το τριχωτό της κεφαλής μου να υποκείται σε μια πρωτοφανή αραίωση.

Άρθρο 61:
1. O βουλευτής δεν καταδιώκεται ούτε εξετάζεται με οποιονδήποτε τρόπο για γνώμη ή ψήφο που έδωσε κατά την άσκηση των βουλευτικών καθηκόντων.
2. O βουλευτής διώκεται μόνο για συκοφαντική δυσφήμηση, κατά το νόμο, ύστερα από άδεια της Bουλής. Aρμόδιο για την εκδίκαση είναι το Eφετείο. H άδεια θεωρείται ότι οριστικά δεν δόθηκε, αν η Bουλή δεν αποφανθεί μέσα σε σαράντα πέντε ημέρες αφότου η έγκληση περιήλθε στον Πρόεδρο της Bουλής. Aν η Bουλή αρνηθεί να δώσει την άδεια ή αν περάσει άπρακτη η προθεσμία, η πράξη θεωρείται ανέγκλητη.
H παράγραφος αυτή έχει εφαρμογή από την προσεχή βουλευτική περίοδο.
3. O βουλευτής δεν έχει υποχρέωση μαρτυρίας για πληροφορίες που περιήλθαν σ’ αυτόν ή δόθηκαν από αυτόν κατά την άσκηση των καθηκόντων του, ούτε για τα πρόσωπα που του εμπιστεύθηκαν τις πληροφορίες ή στα οποία αυτός τις έδωσε.
Άρθρο 62:
1. Όσο διαρκεί η βουλευτική περίοδος ο βουλευτής δεν διώκεται ούτε συλλαμβάνεται ούτε φυλακίζεται ούτε με άλλο τρόπο περιορίζεται χωρίς άδεια του Σώματος. Eπίσης δεν διώκεται για πολιτικά εγκλήματα βουλευτής της Bουλής που διαλύθηκε, από τη διάλυσή της και έως την ανακήρυξη των βουλευτών της νέας Bουλής.
H άδεια θεωρείται ότι δεν δόθηκε, αν η Bουλή δεν αποφανθεί μέσα σε τρεις μήνες αφότου η αίτηση του εισαγγελέα για δίωξη διαβιβάστηκε στον Πρόεδρο της Bουλής.
H τρίμηνη προθεσμία αναστέλλεται κατά τη διάρκεια των διακοπών της Bουλής.
Δεν απαιτείται άδεια για τα αυτόφωρα κακουργήματα.
Άρα η βουλή παίρνει αποφάσεις για το αν κάποιος βουλευτής κατά τη διάρκεια των βουλευτικών καθηκόντων του έχει πράξει νομικές παραβάσεις.

 Ο εκάστοτε βουλευτής λοιπόν μπορεί να καταργήσει το δικαίωμα σου για δικαστική προστασία, εφόσον εκείνος είναι που βρίσκεται στο εδώλιο του κατηγορουμένου. Ένα άλλο δικαίωμα που μπορεί να καταρρίψει ένας συμπολίτης σου με μοναδικό κριτήριο την βουλευτική του ιδιότητα είναι αυτό της ισοτιμίας, όπως υπογράφηκε στα πλαίσια της ΟΔΔΑ, ενός επί της ουσίας κουρελόχαρτου χωρίς πραγματική νομική ισχύ. Αν και η ίδια δυνατότητα δικαστικής προσφυγής έχει θεσπιστεί στο Σύνταγμα της Ελλάδος, ο θεσμός της Ασυλίας όχι μόνο προσκρούει σε αυτήν αλλά συχνά την "καπελώνει" κιόλας. Η εμμονή στη διασφάλιση του "κύρους" του βουλευτού κατά την πολιτική του θητεία και έπειτα από αυτήν επιμένει να διαταράσσει την ισόρροπη εφαρμογή των νόμων, πράγμα που δεν παρατήρησα μόνο εγώ η φωστήρας. Η Ελλάδα, μάλιστα, έχει καταδικαστεί δύο φορές από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου ακριβώς επειδή η προαναφερθείσα εμμονή στη προστασία του βουλευτικού ανέγγιχτου καταπάτησε το δικαίωμα ανθρώπων για την πρόσβαση στα δικαστήρια.
Κάπως έτσι, ένα σύνολο βουλευτών μπορεί να καταχραστεί τα χρήματά σου, μπορεί να κλέψει, να απαιτήσει δωροδοκία, να τραυματίσει και να συκοφαντήσει με ελάχιστες έως μηδαμινές επιπτώσεις. Δεν χρειάζεται λοιπόν να αναρωτιέσαι πως προέκυψε όλη αυτή η "παραδικαστική" λειτουργία των τηλεοπτικών παραθύρων που εμφαίνεται με την απηυδησμένη φράση-κλειδί του πολίτη "Βρε αλήτη θα σε βγάλω στον Αυτιά".
Φυσικα,όπως κάθε μορφή ασυλίας, είναι κι αυτό ανατρέψιμο μόνο αν σύσσωμο το κοινοβούλιο επιτρέψει δια ψήφου και κατά μεμονωμένη περίπτωση την άρση του. Παρά ταύτα, δεν έχω γνωρίσει ακόμη κάνεναν λύκο που να ψήφισε υπέρ της τιμωρίας των σαρκοφάγων. 
Γιατί όμως οι βουλευτές με τόσο σθένος αποφεύγουν την εκδίκαση των υποθέσεων που τους αφορούν; Άραγε δεν έχουν εμπιστοσύνη στα δικαστικά όργανα ή μήπως οι ίδιοι θεωρούμενοι ως "πιο πολίτες από άλλους" παρουσιάζονται υπεράνω κρίσεως και δικαιοσύνης; Επιπρόσθετα, δεν υποτίθεται πως τα όργανα Δικαιοσύνης αποτελούν ανεξάρτητους φορείς ακριβώς για λόγους ισονομίας; Ως εκ τούτων, θα μπορούσαμε πλέον να μιλάμε για τρία άρθρα του Συντάγματος που φανερά υπονομεύουν την ισότητά μας μπροστά στο Νόμο, την νομοθετική στοχοθεσία περί απονομής δικαιοσύνης και την ίδια τη Δημοκρατία.
Βέβαια, οι ρυθμίσεις περί Ασυλίας δεν προέκυψαν απλώς ένα πρωινό σαν απρόσμενο δωράκι σε σακουλάκι με γαριδάκια. Γεννήθηκαν, μάλιστα, για τον αντίθετο ακριβώς σκοπό από αυτόν που εν τέλει εξυπηρετούν. Συστάθηκαν για να προστατεύσουν την ελεύθερη διατύπωση της γνώμης, την ασφαλή διακίνηση των πολιτικών ιδεών και την διασφάλιση μερικών από τα πιο θεμελιώδη δημοκρατικά δικαιώματα. Φαίνεται,δυστυχώς, πώς, κατά τον ίδιο τρόπο με το Πανεπιστημιακό Άσυλο, ο σημαντικότερος πολιτικός κανονισμός μεταφράστηκε από χρησιμοθήρες κατά το δοκούν, ώστε σε τίποτα πια δεν θυμίζει την πιθανότατα αγαθή πρόθεση των πρώτων νομοθετών που τον συνέταξαν.
Σήμερα, λοιπόν, μπορούν κάποιοι κύριοι μετά μεταξωτών γραβατών που κατάφεραν να λάβουν το βουλευτικό χρίσμα δια της ψήφου σου να πράττουν όπως θέλουν ατιμώρητα. "Η ελευθερία ενός ανθρώπου σταματά στα όρια της ελευθερίας των άλλων", έγραφες αφελώς στην Έκθεση της Γ' Λυκείου. Αφελώς γιατί ξεγελάστηκες. Η ελευθερία που ονειρεύτηκες αποτελεί προνομιακό προϊόν μιας άλλης εποχής που δεν τη θυμούνται πια. 
Προτού προλάβεις να ξεστομίσεις, αγαπητέ μου αναγνώστη, την φαεινή πρωτότυπη ιδέα της εναλλακτικής κατάθεσης ψήφου, λάβε υπόψιν πως από τους 300 βουλευτές, οι 151 έδρες προέρχονται από το κυβερνόν κόμμα και οι 151 αυτοί βουλευτές είναι έτοιμοι να ψηφίσουν οποιοδήποτε νομοσχέδιο επιχειρήσει να θέσει σε ισχύ η παράταξή-θρησκεία τους εν ονόματι της εξουσίας την οποία αντλούν από τη λαϊκή προτίμηση της πλειονότητας. Σκέψου λοιπόν με βάση τη παραπάνω καθεστηκυία πραγματικότητα κατά πόσο έχει λόγο η αντιπολίτευση και αν τελικά εξυπηρετεί κάποιο σκοπό σήμερα πέρα από τη δημιουργία 149 περιττών καλοπληρωμένων θέσεων εργασίας (που δεν προυποθέτουν την κατοχή lower, ecpe, master, ecdl κλπ) που τίποτα δεν έχουν κοινό με όσα θα μπορούσαμε να χαρακτηρίσουμε ως "λειτούργημα".


Ευχαριστώ για τον καταναλωθέντα χρόνο ανάγνωσης. Καλό βράδυ.
Β.Μπ.