Άρθρο της Αναστασίας Σαρρή,
φοιτήτριας του Τμήματος Ψυχολογίας του Παντείου Πανεπιστημίου
Στη φάση αυτή επέρχονται σωματικές και ψυχικές αλλαγές γεγονός που προκαλεί αναστάτωση τόσο στον έφηβο όσο και στους γονείς. Γονείς προβληματισμένοι έρχονται αντιμέτωποι με το παιδί που αντιδρά, αμφισβητεί. Η άκρη του νήματος έγκειται στο ότι ο έφηβος βρίσκεται κάπου ανάμεσα στην παιδικότητα και την ενηλικίωση. Η παιδικότητα στον έφηβο από τη μία προϋποθέτει την ασφάλεια και την επιβεβαίωση των γονέων ενώ η ενηλικίωση το χαρακτηριστικό της ανεξαρτησίας από την άλλη.H προσπάθεια για απόκτηση της ανεξαρτησίας και η αποδέσμευση από τις γονεϊκές ταυτίσεις επιφέρει εντάσεις ,ανταγωνισμούς και τσακωμούς στην οικογένεια δεδομένου πως οι γονείς αισθάνονται το παιδί τους να απομακρύνεται και το παιδί παγιδευμένο σε μία εικόνα που έχουν οι γονείς για αυτό. Η σχέση λοιπόν που αναπτύσσεται μεταξύ τους είναι αμφιθυμική. Υπάρχουν φορές που ο έφηβος αποζητά την πλήρη απελευθέρωση από τα γονεϊκά πρότυπα και άλλες που ξαναγυρνά στην ασφάλεια που παρέχει η οικογένεια γιατί όπως προείπαμε ο έφηβος είναι παιδί και ενήλικας ταυτόχρονα.
Βάσει αυτών οι γονείς συνίσταται να είναι δεκτικοί και φυσικά σε καμία περίπτωση πιεστικοί και επικριτικοί όσον αφορά τις «ακατανόητες» επιλογές του εφήβου τους χωρίς αυτό να σημαίνει πως αντιστρέφονται οι ρόλοι και σπάει η συνοχή της οικογένειας .Οι γονείς εμμένουν μεν στις δικές τους αξίες, δεν κριτικάρουν δε αυτές των εφήβων. Σε αυτό το σημείο υφίσταται η παγίδα που η επιτρεπτικότητα ταυτίζεται με την αδιαφορία, τον νούμερο 1 παράγοντα που οδηγεί τον έφηβο μακριά από το σπίτι και σε «επικίνδυνες» δραστηριότητες. Ο έφηβος μπορεί να κρατά την απόσταση από τον γονιό, ένας γονιός όμως ποτέ. Άλλωστε οι θερμοί συναισθηματικοί δεσμοί και το ενδιαφέρον αποτελούν πάντα ασπίδα προστασίας για μία ισορροπημένη ψυχοκοινωνική ζωή.
Ευχαριστούμε θερμά την φίλη Αναστασία για την παραχώρηση του καθ'όλα ενδιαφέροντος άρθρου της. :)
ΑπάντησηΔιαγραφή