Ιστορίες Ασυλίας

Τις τελευταίες μέρες πάμπολλα δημοσιεύματα αναφέρονται στο ζήτημα του Πανεπιστημιακού Ασύλου, όπου γίνεται λόγος για πλήρη καταπάτηση του ασυλιακού θεσμού και της δημοκρατίας κατ'επέκταση.

Βέβαια η υποχρεωτική επίδειξη τριπτύχου για την είσοδο ενός φοιτητή στην Νομική Σχολή Αθηνών δεν είναι και το δημοκρατικότερο που θα μπορούσε να μας συμβεί, υποψιάζομαι δε πως στο τέλος θα μας ρωτούν αν συνοδευόμαστε για να μπούμε στα Πανεπιστήμια..
Προτού όμως βιαστούμε να τραβήξουμε τις ολλανδικού στάιλινγκ πλεξίδες μας και βγούμε στους δρόμους με τα δίχρονια παπάκια μας για να πατήσουμε εμείς τους αστυνομικούς ανταποδοτικά, πιστεύω πως αξίζει να κάνουμε μια-δυο σκέψεις, έτσι για να 'χουμε να λεμε πως δεν πήγαν και στράφι τα νιάτα μας..

Τί είναι το άσυλο; Το άσυλο μετατρέπει έναν πανεπιστημιακό χώρο σε άβατον για τις αρχές που έχουν το δικαίωμα να συλλαμβάνουν ή να καταστέλλουν φοιτητές και πολίτες, εκτός βέβαια από την περίπτωση κατά την οποία οι αιτούμενοι ασύλου εγκληματούν κατά της ζωής. Η βασική φιλοσοφία του ασύλου είναι η ελεύθερη διακίνηση ιδεών κυρίως πολιτικής φύσεως, αυτή η ίδια αποτελεί και λόγο ύπαρξης του θεσμού.
Μένει λοιπόν να αναρωτηθούμε για την τρέχουσα χρήση του: διαφυλάσσει το Άσυλο την ελευθερία αυτή ή χρησιμοποιείται ως προστατευτικό τείχος για κάθε είδους ανομία;

Όταν μερικοί νεαροί εκτοξεύουν μολότωφ από τον προαύλιο χώρο ενός ιδρύματος, τότε το Άσυλο δεν εξυπηρετεί τον σκοπό της σύστασής του, τουναντίον οι "αντιεξουσιαστές" ορ σάμθινκ εγληματούν ενάντια στη ζωή και μάλιστα εκ προθέσεως.
Όταν κάποιοι δέρνουν πρυτάνεις, τότε το Άσυλο έχει αποτύχει να εξασφαλίσει το ανέγγιχτο της ελευθερίας.
Όταν φοιτητές-μέλη παρατάξεων δέρνονται μέσα στις αίθουσες συνελεύσεων εξαιτίας των ιδεολογικών τους διαφορών, τότε το Άσυλο δεν καταφέρνει να διαφυλάξει ούτε την ελεύθερη διακίνηση ιδεών.

Και τώρα τι; Να καταργηθεί το άσυλο; Το φακέλωμα των τριπτύχων δεν είναι βέβαια περισσότερο ξεδιάντροπο από το φακέλωμα του facebook, με την εξής όμως διαφορά: το facebook είναι προιόν εκούσιας επιλογής. Η κατάργηση του Ασύλου πιθανότατα θα μετατρεπόταν σε γενήτορα άλλων κακών, όπως την αναίτια σύλληψη συνδικαλιστών, την λύση καταληψιών και την καταστολή όλων των ειρηνικών μορφών διαμαρτυρίας.

Σήμερα κλείνουμε έξω από τα κάγκελα τους ένστολους κι αφήνουμε μέσα τους μπάτσους χωρίς στολή, ένα μάτσο αχρείων που κάνουν το κέφι τους σπάζοντας και πυρπολώντας για το τίποτα. Επιμένουμε στη ψευδαίσθηση πως πράττουν τα χείριστα για τη χάρη κάποιας αδιευκρίνιστης ιδεολογίας, ενώ δεν βλέπουμε πως η αδιευκρίνιστη βίαιη επιθετικότητα δεν αποτελεί μορφή διαμαρτυρίας κι όποιος σπάει, καταστρέφει, εκτοξεύει εκρηκτικά δεν εκπροσωπεί τον συνδικαλιστή, αλλά αυτόν που σπάει,καταστρέφει και εκτοξεύει εκρηκτικά, αυτή είναι η αιτια και η ιδεολογία του συνήθως. Δεν τον ενδιαφέρει να κερδίσει, τον ενδιαφέρει να εμπλουτίσει τη συλλογή του από αστυνομικά πηλίκια. Αυτές οι ομάδες είναι που φανερά καταπατούν το Άσυλο, που αδυνατούμε να περιφρουρίσουμε. Είναι, λοιπόν, αφέλεια να κοιτάζουμε τα εξώφυλλα των εφημερίδων με το σοκ και το δέος του ζωσμένου από καταπατητές Ασύλου, όταν το Άσυλο δεν εξυπηρετεί το στόχο του και γίνεται καταφύγιο εγκληματικών συμπεριφορών που αρνούνται την τιμωρία.

Η απαίτηση για την διατήρηση του ασυλιακού θεσμού είναι κάτι παραπάνω απο εύλογη, είναι μάλλον αυτονόητη. Όταν όμως βρισκόμαστε ενώπιοι με μια παρεκτροπή του θεσμού, προτού τον διεκδικήσουμε, είναι απόλυτη ανάγκη να προτείνουμε μέτρα για να εξασφαλιστεί η εκπλήρωση του πολιτειακού του στόχου. Μην μαλλιοτραβιέστε, λοιπόν, γιατί η "συλλογική ευθύνη" στους τίτλους των ειδήσεων δεν αφορά μόνο τους άλλους, τους καρεκλοκένταυρους, αλλά κι εμάς..